Van oordopjes tot dartbord
Johan Koning (43) is freelance tekstschrijver, journalist en (eind)redacteur met zijn eigen tekstbureau LetterLuck. Als tekstschrijver kan hij zich inleven in veel disciplines, maar hij voelt zich het meest thuis in de bouwsector en aanverwante branches zoals de interieurbranche, maar ook vervoer en de logistieke sector en de zorg- en facilitaire branche. De overeenkomsten in deze sectoren is volgens hem dat het om mensen gaat en dat het branches zijn met verhalen. Over producten en ontwikkelingen en over en voor mensen. Hij is getrouwd met Audrey en heeft twee kinderen: zoon Pim (12) en dochter Femke (10). Meer informatie over zijn werk staat op zijn website.
‘Vanaf de start in 2002 werk ik vanuit een thuiskantoor. Eerst in Eibergen, een jaar later verhuisden we naar Hengelo. Daar bivakkeer ik nu al jaren met mijn bedrijf op de zolderkamer van ons huis. Buiten het feit dat de zolder de enige nog overgebleven ruimte was, is het ook prettig gezien onze thuissituatie. Wij zijn namelijk geen standaardgezin. Tot een paar maanden geleden woonde mijn zoon thuis en dat was niet gemakkelijk, want hij heeft een combinatie van problemen. Nu woont hij op een zorgboerderij en komt eens per week een paar uur thuis. Dat geeft meer rust in huis.
Tekstbureau LetterLuck heeft geen eigen pand, maar wel een eigen entree: de deur naar het zolderkantoor. Achter deze deur gebeurt het grootste deel van de taalmagie. Als tekstschrijver heb ik voor mijn werk niet veel nodig. Een computer met printer, een goed werkende internetverbinding en een telefoon zijn noodzakelijke basisvoorzieningen, net als een bureau en een goede bureaustoel.
‘Ik kan me nergens beter concentreren dan in mijn thuiskantoor’
In ons huis is geen plek waar ik me beter kan concentreren dan in mijn thuiskantoor. Hier hoor ik het minst van beneden. Geen privételefoon, geen tv of afleidend computerspel. Dat wil niet zeggen dat het volledig stil is op zolder. Buiten het getik van mijn toetsenbord, het geruis van de boxen van mijn pc (een beestje van zo’n tien jaar oud, maar hij doet vooralsnog prima) en geritsel van papieren, hoor ik de vogels van buiten. Ik herken het geluid van een merel, maar bovenal hoor ik een koerende duif. Ik heb een hekel aan het geluid van duiven.
De dakreiger
Duiven en eksters zie ik vooral op het dak van de achterbuurman, gelukkig niet op mijn eigen. Maar ik hoor ze wel. Ieder jaar zit er trouwens ook een dakreiger bij ons in de buurt. Verder hoor ik regelmatig ander geluid van buiten, zoals auto’s, kinderen en honden. En ik kan me ook niet helemaal afsluiten van het geluid beneden. Kinderen maken soms lawaai en onze kinderen zeker ook. Over het algemeen kan ik me daar redelijk van afsluiten, maar soms moet ik me extra kunnen concentreren. Dankzij Spotify kan ik zonder storende bijgeluiden werken aan webteksten, een blog schrijven of een interview uitwerken.
‘Via mijn oordoppen luister ik vooral naar oude meuk’
Ik heb een eigen playlist met een wirwar aan voor mij bekende nummers. Want dat is wel belangrijk: de muziek op mijn oordoppen moet voor mij zo bekend zijn, dat er niet bij hoef na te denken. Geen nieuwe pareltjes dus, maar oude meuk. Zodat ik me er niet op hoef te concentreren. Bijvoorbeeld het fijne Erase/Rewind van The Cardigans of Heel veel hebben van Grof Geschut langs. Een briljant nummer.
Ik ben niet de netste en meest geordende persoon, dat geef ik meteen toe. Niet voor niets liet mijn vrouw een bekende tekening van Peter van Straaten voor me inlijsten voor op kantoor. En om het me nog meer in te peperen, kocht ze ook nog het spreukenbordje met de tekst ‘Creatieve mensen hebben geen rommel maar hebben overal ideeën liggen’. Verder kunnen we het prima met elkaar vinden, hoor.
‘Om de benen te strekken, gooi ik zo nu en dan een paar pijlen’
Mijn dartbord neemt een prominente positie in op mijn werkkamer. Ik heb een zittend beroep en om de benen te strekken, gooi ik zo nu en dan een paar pijlen. Heerlijk en noodzakelijk. Net zo noodzakelijk is een ander belangrijk attribuut: mijn zeer geliefde koffiekan. Zonder koffie kom ik mijn werkdag niet door. Dagelijks gaat er een complete kan gewone koffie doorheen en regelmatig ook nog een kop ‘koffie-extra’ uit het Dolce Gusto-apparaat.
Deze zomer gaat mijn hele kantoor op de schop, is de bedoeling. Nieuwe vloer, extra dakraam, nieuwe indeling met een ruimer bureau. Een bureau dat ongetwijfeld weer vol komt te liggen met papieren. Iets dat zeker een plaats krijgt, is het pronkstuk van de kamer: de houten molen die vroeger bij mijn opa en oma in de keuken stond. Ik heb goede herinneringen aan de zondagen dat we met de hele familie in die keuken aten. Oma had gekookt en de geur van haar draadjesvlees kan ik me nog zo voor de geest halen. Toen mijn oma verhuisde naar een verzorgingshuis en er verschillende dingen werden verdeeld, heb ik de molen geconfisqueerd. Die blijft van mij; er hangen veel mooie verhalen aan.
‘Ik laat me ook verleiden tot een rondje Facebook of Wordfeud’
Oma’s molen
Een writers’ block heb ik niet echt. Meestal werk ik voor klanten en die leveren de input wel aan. Wel is het af en toe zoeken naar een onderwerp voor mijn eigen blog. Ik probeer sinds begin dit jaar iedere week een blog online te zetten. Als het even niet gaat met schrijven, dan gooi ik een dartpijl naar de muur, of ik ga een stuk wandelen met de hond. En ja, ik laat me ook best eens verleiden tot een rondje Facebook, of een spelletje Wordfeud. Alles om de kop even leeg te krijgen.
Als ik mensen advies zou moeten geven voor hun thuiswerkplek dan is dat om te beginnen: zorg voor je eigen ruimte, waar je rustig kunt werken en maak het ook echt je eigen ruimte. Zorg verder voor goede voorzieningen, zoals een computer, telefoonverbinding, goed bureau en een fijne stoel. Maak zo goed en zo kwaad als het kan gewone werkdagen en zorg voor de nodige afleiding. Bij een baas heb je ook een koffiemachine of een dartbord of je maakt geregeld een ommetje tijdens de lunchpauze. Tot slot: erger je niet te veel aan duiven.’
