Van koffietentje tot kofferbak

Bij Marcel Krijgsman (53) draait fotografie om verhalen en mensen. Ook nu zijn werk door de coronacrisis tijdelijk totaal anders is. Met zijn camera vertelt hij een verhaal van een persoon, een bedrijf, een evenement of een merk. Zijn specialismen liggen binnen de popfotografie, editorial fotografie en portretfotografie. Daarbij werkt hij voor (grote) bedrijven, uitgeverijen, persagentschappen, kranten, overheidsorganisaties en organisaties binnen de culturele sector. Marcel vindt het ’t mooiste om mensen centraal te stellen, te laten stralen en vervolgens hen een beeld te geven waar ze enorm trots op zijn omdat ZIJ dat zijn. Naar die ‘wauw-factor’ is hij altijd op zoek. Bekijk zijn werk op zijn website.

‘Normaal werk ik in opdracht van kranten als de Volkskrant en Het Parool, maar ook ANP, Hollandse Hoogte en bedrijven die evenementen organiseren. Nu is daar vrijwel alles van weggevallen. In ieder geval tot 1 juni, maar mogelijk nog langer. Mijn werkende leven is daardoor totaal anders. Ik maak nog foto’s voor één klant en doe af en toe iets voor Hollandse Hoogte en ANP. Bij die laatste twee op dit moment nieuwsfoto’s. Deels in opdracht, deels bedenk ik het werk zelf door te kijken wat er actueel is, wat er gebeurt en wat het gevolg daarvan is. Daar probeer ik op in te spelen.

Het leek me altijd tof om ’s ochtends wakker te worden, een kop koffie te drinken en dan op de fiets door de stad te gaan om te kijken of er iets gebeurt. Daar had ik alleen nooit tijd voor door de vaste opdrachten. Nu wel. Het verdient niet veel als ik nu een foto verkoop, maar ik kom er wel mijn dag mee door. Ik kan ook Netflix gaan kijken, maar vooral met mooi weer is het fijn om op pad te gaan en op zoek te gaan naar nieuwswaardig beeld.

‘Vaak is de wifi van een koffietentje niet goed om foto’s te versturen’

• 

Foto’s maken doe ik overal en nergens. Voor 99,9 procent is het op locatie. Vaak doe ik de bewerking en verzending ook buitenshuis, op locatie. Bijvoorbeeld in een wegrestaurant of café. Een keer heb ik het op een bankje op het Malieveld in Den Haag gedaan, dat was niet ideaal. Wat ik altijd meeneem als ik op pad ga, is een rugzak met laptop, kaartlezer, externe SSD-schijf, twee camera’s en een set lenzen. Verder heb ik internet nodig om grote bestanden snel te kunnen wegzetten. Vaak doe ik dat via een hotspot op mijn telefoon, want de wifi van een koffietentje is vaak niet snel genoeg om die grote bestanden te kunnen versturen.

Nu kan ik daar ook niet terecht, want alle horeca is gesloten. Laatst had ik foto’s gemaakt bij mensen thuis en die moesten snel door naar de redactie. Ik heb ze toen bij de mensen bewerkt en verstuurd. Zij vonden dat gelukkig geen probleem. Ik heb het bewerken en versturen ook wel in mijn auto gedaan, achter het stuur. Dat was geen doen, zo krap. Afgelopen week heb ik het daarom vanuit mijn kofferbak gedaan. Eerst ben ik er zelf in gaan zitten. Dat was te doen, maar echt comfortabel is het niet. Ik heb een Seat Arona en die kofferbak is niet diep maar gelijkvloers. Ik zag mensen met een stoeltje en heb dat even van ze geleend. Dat zat zo goed dat ik nu voortaan zelf een krukje meeneem als ik op pad ga. Ik mis dan alleen koffie en wat eten.

‘Ik leef nu van dag tot dag of soms zelfs van uur tot uur’

• 

Mijn werkdag begint op dit moment eigenlijk de avond ervoor. Voor coronatijd kon ik een dag goed vooruitplannen, maar nu is die planning weg. Ik leef nu van dag tot dag of soms zelfs van uur tot uur. De avond ervoor bedenk ik wat ik op een dag ga doen. Ik probeer daarbij kantoortijden aan te houden. Meestal sta ik op om een uur of acht, half negen. Dan ga ik ontbijten, pak een kop koffie erbij en lees mailtjes en de krant. Ik lees nu ook artikelen op internet die ik lange tijd geleden heb opgeslagen. Nu heb ik er meer tijd voor.

Het is prettig als je weet wat er te doen staat, dat geeft iets meer structuur aan je dag. Ik heb nu zoveel vrijheid dat ik ook de hele dag in bed zou kunnen blijven liggen. Gelukkig is er altijd wel iets waar ik foto’s van kan maken. Hoewel het lijkt alsof alles stilstaat door de coronacrisis, gaan veel dingen toch door. Soms niet, maar dat is ook niet erg. Dan ga ik in het zonnetje zitten lezen. Wegens tijdgebrek ben ik daar nooit aan toegekomen. Een standaard dag heb ik nooit, maar normaal heb ik wel meer structuur. Het is ook wel spannend zoals het nu is. Ik kom de dagen prima door, eerlijk gezegd. Het scheelt wel dat het mooi weer is.

‘Mijn werk kan ik overal doen, zelfs in de kofferbak van mijn auto’

• 

Mijn thuiskantoor is niet heel spannend. Het is een kamer op de eerste etage met een bureau, laptop, extern scherm en opslag van harde schijven. Toen ik het huis kocht stond het bureau er al en het was te zwaar om eruit te sjouwen. Ik vind het wel praktisch dat ik deze werkplek aan huis heb en kan privé en werk goed scheiden. Waarvoor heb ik een extern kantoor nodig? Dan betaal ik alleen maar een hoop geld aan huur. Wat ik doe, kan ik overal doen. Zelfs in de kofferbak van mijn auto. Zolang ik maar een internetverbinding heb.

In mijn werk probeer ik kantoortijden aan te houden, maar ik ben flexibel. Ik kan ook om drie uur ’s nachts thuiskomen van een concert of festival en dan ga ik niet om acht uur opstaan. Mijn klanten snappen dat. Ze begrijpen dat ik niet opneem als ze dan bellen. Als ik ergens vroeg moet zijn en haast heb, mis ik de koffie wel. Nu probeer ik iedere ochtend te ontbijten en even te zitten met koffie. Ik houd van rust. Als ik relaxed naar een klus ga, kom ik fijn aan. In alle rust beginnen is beter dan gejaagd werken. Alles staat of valt met een goede planning, daarom begin ik de avond ervoor. En in de normale situatie zelfs dagen of weken van tevoren. Dat geeft rust en ik kan inspelen op de tijden die ik heb gepland. Wat ook goed werkt, is dat mijn telefoon een seintje geeft als het druk is op de weg. Ik weet hierdoor dat ik altijd ergens op tijd kan zijn.

Als er plots iets tussendoor komt of iemand belt in paniek op, dan proberen we alles netjes te regelen. Zo belde ANP op een vrijdag om 10.10 uur dat burgemeester Bruls om 10.30 uur een online bingo ging doen. Of ik daar foto’s van kon maken. Dan moet je snel schakelen. De beeldredactie heeft toen gebeld of ik erbij kon zijn, terwijl ik alvast mijn spullen pakte. Met de melding dat ik welkom was, ben ik op de fiets gesprongen en was na tien minuten op het stadhuis. Bruls had net twee balletjes gedraaid. Ik heb even staan hijgen bij balie, maar kon door het telefoontje van de beeldredactie meteen door. Dat vind ik soms heerlijk, zo’n ad hoc klus.’