Van ziekenhuis tot zolderkamer

Dennis Vloedmans is al zestien jaar als freelance fotograaf gespecialiseerd in portret-, reclame-, en bandfotografie. Samen aan een mooi eindresultaat werken: daar draait het om bij Dennis. Voor dat mooie resultaat combineert hij vakmanschap en enthousiasme met een prettige manier van omgaan met mensen. Het gebruik van licht, en dan vooral flitslicht, is zijn handelsmerk. Hij tilt portretten op locatie daarmee op een hoger niveau. Zijn frisse stijl kenmerkt zich door creativiteit, kadrering, verrassende standpunten en gebruik van selectieve onscherpte. Dennis werkt in opdracht van diverse bedrijven, organisaties en particulieren. Hij woont vlakbij Nijmegen in Molenhoek met zijn vriendin en hun twee kinderen. Meer over Dennis en zijn werk op zijn website.

‘Mijn thuiswerkplek is op zolder. We hebben een grote zolder en ik heb de helft daarvan. Het is een ruimte van ongeveer 4 bij 4 meter. Daar staat mijn bureau met iMac. Ik vind het een leuk kamertje. Met oude kleden op de vloer, als een soort muziekstudio. Het voelt ook als een soort oefenruimte met allemaal materialen en boeken. Aan de muur heb ik wat eigen werk hangen, zoals foto’s van mijn kinderen. Ik heb ook een goede speakerbox. Muziek is wel lekker bij het bewerken van foto’s. Meestal heb ik alternatieve singer-songwritermuziek opstaan. Niet knetterhard. Ik maak steeds meer gebruik van Spotify. Je krijgt daar liedjes aangeboden op je muzieksmaak en zo ontdek ik nieuwe dingen.

Verhaal gaat door onder de foto’s.

Overdag ga ik altijd op pad, in de regio of daarbuiten. De locaties zijn heel wisselend. De ene dag hang ik in een hijskraan, de andere ga ik weer naar een fabriek, ziekenhuis of fietsenwinkel. Dat maakt mijn werkdag heel gevarieerd, maar verder werk ik heel gestructureerd. Ik kom in de avond terug met al het materiaal op mijn camera en ga de foto’s bewerken als de kinderen op bed liggen. Dat stelt niet heel veel voor, want ik fotografeer en belicht zo dat ik in de nabewerking weinig hoef te doen. Hoogstens een beetje contrast bewerken. Mijn foto’s zijn hierdoor altijd dezelfde dag klaar. Niet omdat mijn opdrachtgevers dat willen, maar omdat ik dat wil. Het is hetzelfde als met afwassen. Dat kun je wel uitstellen, maar je hebt de spullen de volgende dag toch nodig.

‘Ik heb nooit een werkdag van acht tot vijf, dat hoort bij het vak’

Mijn structuur is elke dag hetzelfde. De laatste tijd heb ik vaak ook om vijf of zes uur nog een opdracht en dan eet ik onderweg. Als ik in het westen moet zijn, ben ik daar ’s ochtends nooit voor tien uur. Tenzij het om een congres gaat dat eerder begint. Dan heb je het niet voor het zeggen, maar dat komt niet vaak voor. Ik heb nooit een werkdag van acht tot vijf. Dat hoort een beetje bij het vak en ik vind het ook wel luxe. Ik hoef niet om zes uur op te staan om rond zeven uur op mijn werk te zijn. Vaak ben ik wel vroeg wakker door de kinderen. Pieke is nu tweeënhalf jaar en Teije zeven maanden. Als ik in de middag vroeg thuis ben, heb ik nog wat tijd met ze. Ik ben liever in de middag even met mijn vriendin Afke en de kinderen en werk dan ’s avonds door.

Het werk moet af, dus bewerk ik de foto’s in de avond. Als ik de volgende dag vrij ben, kan het ook dan. Maar dat komt weinig voor en het is voor mij ook een prettig ritme. Meestal begin ik na zeven uur, als de kinderen slapen. Met twee uurtjes ben ik vaak klaar. Ik heb er een hekel aan als het werk opstapelt. Daar komt bij dat ik de beelden wil zien. Zoals vroeger in een doka. Ik wil zien hoe het er écht uitziet. Meestal zijn de foto’s voor 80 procent goed, afgezien van wat contrast of stofjes die de flitser heeft opgevangen. Ik heb altijd wel wat te bewerken, maar geen gekke photoshop-dingen. Ik kan helemaal niet photoshoppen. Ik zit nooit lang achter de computer. Dat moet ook niet lang duren. Als het ter plekke goed gaat, hoef je niet lang te bewerken. Je kunt dat ook niet doorbereken aan de klant, vind ik. Soms kan ik wel grinniken om gezichtsuitdrukkingen. Als je mensen lopend en pratend fotografeert, trekken ze soms per ongeluk best grappige gezichten. Daar kan ik ’s avonds stiekem wel om lachen. Ik heb ik weleens leuke ‘making of’-foto’s. Die plaats ik graag op sociale media. Het geeft een idee van hoe ik werk.

Verhaal gaat door onder de foto’s.

‘Fotografiewerk moet groeien en daar moest ik mijn weg in vinden’

In 2004 ben ik van de fotoacademie gekomen. Dan ben je officieel fotograaf maar je hebt niet meteen werk. Dat moet groeien en daar moest ik mijn weg in vinden. Uiteindelijk kreeg ik steeds meer opdrachten. Ik merkte wat ik leuk vind en waar ik goed in ben. Daar ben ik meer tijd in gaan steken. Voor ik naar de academie ging, werkte ik bij de Sint Maartenskliniek. Na de academie heb ik daar nog een tijd in het magazijn gewerkt, met fotografie ernaast. In die tijd had ik veel freewheel-shoots waarbij ik van alles een beetje ging uitproberen en met licht klooien. Ik kreeg ook opdrachten vanuit de Sint Maartenskliniek en heb toen het magazijnwerk langzaam afgebouwd. In 2016 ben ik er helemaal gestopt. Door mijn fotografie voor de kliniek ben ik in de zorgfotografie terechtgekomen. Nu nog fotografeer ik veel voor zorginstellingen.

Mijn stijl is onderscheidend. Als bedrijven mijn foto’s zien, willen ze ook ‘dat soort foto’s’. Sociale media werken heel goed om mijn werk zichtbaar te maken. Ik hoef daardoor niet aan acquisitie te doen. Het zou kunnen om nog meer gerichte opdrachten te krijgen, maar het gaat nu prima. Ik heb het niet te gek druk en ik krijg nieuwe klanten. Niet via Google. Dan boeken mensen je en weten niet wat ze krijgen. Veel gaat via-via. Langzaam krijg je zo een netwerk. Daar heb ik weinig voor hoeven doen. Ik kan slecht nee zeggen en vul vaak elk gaatje in mijn agenda. Dan vind ik dat ik het toch maar even moet doen en voordat je het weet, zit een week bomvol. Nu moet ik vaker nee zeggen, vanwege de drukte. Toen corona begon, was er even helemaal niets. Dat was wel schrikken. Gelukkig kwam alles in mei weer op gang. Toen de scholen weer begonnen, besloten bedrijven ook om weer foto’s te laten maken. Dat kan ook goed op afstand. In augustus was het weer rustig. Het leek wel alsof heel Nederland tegelijk met vakantie ging. In ieder geval bij mijn vaste opdrachtgevers. Ik vond dat ook wel prima, met die hitte.’